tahaKubat

İmtiyazlarım ihtiyaçlarım oldu, neticede intiharlarımı doğurdu . Doğum mucizesi ölüm felaketine dönüştü, her iki seçenek de masadan kalkmış gibi görünüyor. Böyle olmamalıydı ama oldu. Neden oldu? Yaşayan bir varlığım kalmıştı, Neden öldü? Bu aralar çok arada kalıyorum, seçimler beni zorluyor çünkü çoğunlukla ben seçilmiyorum. Bende bırakılanlar ve bende kalanlar olarak ikiye ayrılıyor hayatım ama her ikisi de yaşamaya değer görünmüyor. Böyle bitmemeliydi ama bitti. Neden bitti? Yerli yerinde kalmalıydı her şey, Neden gitti? İyiyim demek kadar saçma, bir o kadar da kapatıcı bir şey yok hayatta. Olmadığını bile bile kendini bir yalana inandırmak, karşındakini kendine katmak ve buna rağmen yalnız hissetmek. Katılanlar bilmeliydi ama bilmezler. Neden bilmezler? İnsanlar sevildiklerini bile bile, Neden sevmezler?

Güzel şeyleri öldürmek fazla kolay şu sıralar, kötüleri yaralayamıyorum bile. Olup bitenler benden bağımsız gerçekleşiyor ve ben hayatım üzerindeki kontrolümü sorguluyorum. Giden gidiyor, içimde kalanlar beni derinlere çekerek boğuyor. Konuşmak kolay, anlatmak her şeyden daha zor geliyor. Mutluluktan bir yudum almış birini mutsuzlukla boğmak adil gelmiyor bana. Adaleti sağlayacak gücüm yok ve bundan olacak ki adil olanı tadamıyorum bir türlü. İçimde boşalan şeylerin hissi henüz taze, aldığım tavsiye ise hep zaman üzerine. Zaman taze acıları küflendirmekten başka bir şeye yaramıyor oysa, niye kendimi ait hissettiğim yerde bulamıyorum? Soğuk terler havuzunda yüzüyorum, her yerim titriyor. Anılara odaklandığım için havuzdan çıkamıyorum. Yakmasan canımı olmaz mı? Hissiz kalacağımı biliyorum, felç gibi bir şey bu. Beni gitmekten alıkoyan bir tane bile sebep yok ve bu kalmamın en büyük sebebi oluyor. Umutlarım tükeniyor da neden sürekli yeni umutlar üretiyorum? Durdurup geri sarmak istediği