tahaKubat

Ben yıllar sürse de beklerim seni. Bırak kesilmesin mevsimlerin ardı arkası, Sonbahar gelince, bir ağaç misali dökerim yapraklarımı Bir bakışın yeter doldurmaya boş kalan tüm dallarımı. Karşı kaldırımda yürüsen mesela, Farketsen ve kaldırsan elini... Kalbim gibi dursa zaman da, O an tüm dünyaya haykırsam sevdiğimi.   Varlığın doldursa tüm boşluklarımı, Sevginin kalbimi doldurduğu gibi. Ah! Bir bulabilsem şu gülüşünden öpmeyi. Gözyaşlarını sonsuza kadar silmeyi... İşin aslı biraz da hayranım sana, Seni gördüğüm ilk günden beri. Tüm dünyaya haykırdım belki sevdiğimi, Sana fısıldayacak cesareti bile bulamadım halbuki... Ben kara kış gelse de beklerim seni. Bırak, kesilmesin ağacımın gövdesi. Dallarım göğe değene, Yapraklarım sana güzel görünene dek; Bırak, ben bir ömür de beklerim seni. STK

Kırılma, üzülme boşuna Yanında değil diye sakın alınma. Sessizliğin hakim olduğu gecede gökyüzüne bakıp da, Sensiz yapamam diye ağlama. Dur daha, bekleyeceğin onlarca gün, Ve belleyeceğin onlarca hareketi... Sen ezberlediğini sanırken yüzünü Sana ezberini bozduracak güzellikteki gözleri... Önce kokusunu çek yağmur sonrası toprağın , Sonra dinle kıyıya vuran dalgaları . Rüzgarı, yaprakların hışırtısını... Her şey böylesine uyum içindeyken; Sana kalem tutturan, Sana yazı sildiren, Sana seviyorum dedirten biri varken; Bekle onu, vakit daha çok erken. STK

İnsan ister, insan uğraşır, insan yorulur... Ve insan büyür en sonunda. Ne zaman geçmişine baksa, en başta yaptığı hatalar çarpar gözüne. "Ne kadar da salakmışım" der  insan , sanki salaklığı azalmış gibi. İnsan ister, insan uğraşır, insan ulaşamaz... Ve insan ağlar en sonunda. Ne zaman ulaşamadığına şöyle bir baksa, en başta güzelliği çarpar gözüne. "Ne kadar da mükemmel" der insan , sanki karşısındakinin eksiği yokmuş gibi. İnsan ister, insan bekler, gelmez... Beklediğine değmiş midir peki, boşa giden yıllarının karşılığını alabilmiş midir? Hayır. "Olsun be!" der insan . Sanki geçen zaman ondan bir şeyleri eksiltmemiş gibi. Yeri gelir ölür insan ; arkasında beklediklerini, ulaşamadıklarını, uğruna yorulduklarını bırakarak. Göçtüğüne üzülür dünyadan, kaldığı süre boyunca mutlu olabilmiş gibi. STK