Kırılan şeylerin kendini onarması her zaman kişinin iyileştiğinin bir göstergesi olmuyor malesef. Yapılan her yanlış insanın gölgesinde kara bir işaret bırakıyor, bu işaret gölgeyle beraber takip ediyor insanı. Görünmeyen o kadar çok şey var ki insana zarar veren, işte sırf bu yüzden sorunu aramak körleştirebiliyor beni. Gözkapaklarımın altında yatan onca hüzün gözden düştüğünde basit su damlaları gibi görünüyor. Oysa her biri bardaktan taşan damlaları serebiliyor dolu gözlerimin önüne. Bir şeyleri daha net görebilmek için bazı şeyleri gözardı etmek hepsinin üstüne bambaşka, acınası hüzünler yığını olarak çökebiliyor. Hem her şeyi nasıl göreyim ki ben, iki gözümün arasında kalanı bir başkasının aynası olmadan göremezken? İhtiyaç duyduğum kişilerin çöpü olduğumu bilmek tüm benliğimi ateşin içine atma isteğini doğurabiliyor bedenimde. Kuşlar uçuyor, çiçekler kopuyor ama insanlar neden kuş yerine çiçeği seçiyor da benliklerini günden güne eksiltiyorlar anlamış değilim. Kopan bir lale yapr