03.57

Felekti vuran bize
Hayattı yerden kaldıran
Doğrulmaya zaman tanımadan
Yaşam çizgisinde düz yürüyemedik.
18 promil yaş
108 okka dert ile.

Acılar ceplerimize eşit dağıtılmadı
Ondandı dengemizi kaybetmemiz
Biliyordu, o biliyordu
Engel olmak fazla kolaydı,
Adım atamayacağım kadar
Yüksek bir basamak oldu.

Tırmanmalar kovaladı bir diğerini
Düşmeler sonlanacak
Acılar dinmeyecek
Sokak kedileri
Kaçacaktı çağırmalarımızdan.

Çöplüğün ortasında yeşeren bir şeyler
Çimenliğin birinde izmarit
Hayatımızda bir hata
Ve hatalarımıza bedel bir haklılık
Çığlığı.

Bir üç saniye dinlenip
Soluklanıp, sakinleşip
Sonra yorulmadık mı hepimiz?
Hayır mı?
Üzülme, ölmeyiz.

Biz, ilgisizliğin en belirgin
Duygusuzluğun en yoğun
Ve sorumluluğun en olgun
Halinden geliyoruz.

Ağrılarını
Bir kenara bırak
Emanet duygularının üstesinden gel
Sana ait olan her şeyi
Bir çırpıda affet
Güneş doğuyor,
İçimizi ısıtsın
Bırak, hücrelerin aydınlansın.

Er ya da geç noktalar koyacaksın
Tükenecek virgüllerin
Çıkmaz sokak
Dört ayrı yola ayrılacak
Herbirinde daha hızlı
Herbirinde daha kararlı
Duracaksın.

Yükselen binalar
Işığını mı engelliyordu?
Yık onları
Yık ışıklarını
Gölgen bile anlamasın
Hangi açıya düştüğünü.

Şaşırt kaderini
Değiştir hayatını
Ellerin kana bulanmış
Damarların musluklara dönüyor
Gözlerin yaş tutar
Hislerin, duygu kaçırır.

Bir fısıltı
Kulaklarında
"Artık tek kişi, ve tek amaç.
Her şeyin ötesinde tek savaş;
kazanmanın, eşsiz mağlubiyeti."

Son oyun.
Oyun sonu.

STK