tahaKubat

Her insan umutlarla, hedeflerle doğar; hedeflerinin bir kısmını başararak, büyük bir çoğunluğunda ise başarısızlığa uğrayarak ölürler. Hayatlarında birçok işin içinde bulunurlar, çok kişiyle tanışır ve çok fazla deneyim sahibi olurlar; ama çoğunlukla en önemli deneyimleri ve en önemli kişileri beklerken geçer hayatları. Yaşamayı eğlenmek sanar kimi, kimiyse büyük bir acı olarak görür. Kimi kendine zarar vererek geçirmek ister acıyı, kimi etrafındakileri inciterek. Kimi eğlenirken zarar verir kendine, kimiyse eğlendirirken kimlere zarar verdiğinin farkına bile varmaz. Bencildir insan denen varlık, kendisi için en iyisini ister. Yapılabileceklerden en iyisini, herkese yararı olan en iyi davranışı umursamaz; kendine en çok faydası dokunanı ister. Önündeki engeli aşmak değil, engeli parçalamak ister. Eksikliklerini kabul etmek değil, bu eksiklikleri yüzünden isyan etmek veya saygı görmek ister. Her eksiği lanet olarak niteler insan. Başkasındaki ondan fazlaysa, lanetin en büyüğüne sahip

Kimileri içindeki karanlığı göremez, kimileri kendisinin gölgeden ibaret olduğunu bilemez... Işıklarla dolu dünyanın ışıksız bir yerlerinden yazıyorum bunu. İçimdeki bitmek tükenmek bilmeyen umut ışığının yanısıra, etrafımda hiç aydınlığa rastlayamadığım bir yer. İnsanlar hep yolun sonunu, tünelin sonunu bulmak için bir işarete ihtiyaç duyar. Birini sever, ondan bir ışık bekler. Birinden nefret eder, kavga için ondan bir sinyal bekler. Ve bulamadıklarında, karanlığa düşerler. Aslına bakarsak her karşılık vermeyen ışıksız sayılmaz, onlar bize biraz da karanlığı yansıtırlar. Karanlığı yansıtmak da neymiş, saçma konuşma demeyin; karanlık da kolaylıkla yansıtılabilir. Nasıl ki ay, güneşten gelen ışığı bize yansıtabiliyorsa, bazı insanlar içlerindeki karanlığı dışlarına kolaylıkla yansıtabilir. Karanlığı gören korkuya kapılır, ne yapması gerektiğini bilemez, karanlığı yansıtanınsa umrunda olmaz; o etrafındaki ışıkları yakalayabilme umuduyla koşmaya devam eder. Sizi sevmeyen de karanlı