tahaKubat

Gökyüzü yekpare karanlıklara bürünmüş ve bu sözler kısık bir uğultu gibi çınlıyor kulaklarda. Önemsenmeyen seslerin küçümsenen orkestrası. Kafamı kaşımayı düşünmekten kafamı kaşıyacak vakti bulamıyorum bir türlü. Düşündüğüm şeyler birbiriyle çelişiyor. İçimdeki his tarifsiz ama tariflerim hislerim haline geliyor. Kırılmış aynalardan yansıyan güneş aydınlatıyor tüm yansımalarımı, ellerim göğe uzanıyor her seferinde. Ben ne olduğu belli olmayan bir belirsizlikten ibaretim. Benzetmelerim bütünüyle beni anlatmasa da ben bütünümü benzetmelerime sığdırıyorum çoğunlukla. Arabesk zevkler barındıran kişiliğim farklı bir ben yaratma isteğinde çözünüyor. Yaşamasaydım dediğim yaşanmışlıklarım bugün olduğum kişiyi tanımlıyor. Ben pişmanım her bir parçamdan, her bir parçam bıkmış halde benden. Özrüm kabahatimden büyük, bu yüzden affedilmeliyim bence. İkinci bir şans beni ilkinden daha iyi bir insana dönüştürmeyecek de olsa ben ikinci şansımı ilkinden daha iyi kullanabilmeyi umut ediyorum.

Konuşulacak fazla bir şey kalmayınca daha fazla konuşurum. Hissedilecekler bittiğinde daha çok hissederim. Gidilecek bir yer kalmadığı zaman daha uzağa koştururum. Artık daha fazla bitemem dediğim zaman yine sana sığınmaya çalışırım. Ben buyum, sen bunu sevdin ve yine sen; bunu terk ettin. Hızla geçen günler hiç de hızlı gelmiyor yaşarken, bir kez hataya düşen insan bir başka hataya atlar mı, doğru yolu bilen insan diğer yolu seçerken sonunu hesaba katar mı, emin değilim. Olanlar olacakların garantisi gibi görünüyor. Umursanmayan bir kalp ve geride kalan sayılı atışları. Bir başkasının düşüncelerinde boğulurken bulmak kendini, ve yardım elinin uzanmaması bunlar arasında en ağırı oluyor. Kendimi hazırladığım hayatı yaşamaktan o kadar uzağım ki, hayalini kurmakta güçlük çeker hale geldim. Tüm bunlar üst üste geldiği gün, işte o gün ben tetiği çektim. Kaybolan günlerim, hatta aylarım bir araya geldiğinde bizi tanımlamıyor sevgilim. Bitişimizi insanlara açıklayamıyorum, bundan ziyade b