tahaKubat

bu anlar kaybolur zamanla. geçmek, bitmek bilmeyen saatler ufacık bir anı bile etmez zihinde. yalnızca tanıdık bir hissiyat. eski evlerle dolu bir sokağa bakıyorum yine eski olan evin balkonundan. soğuk rüzgarlar esiyor çoğunlukla, bazen güneş gösteriyor yüzünü. biri gidince diğerini özlüyor ve geri istiyorum. burası benim düşüncelerimin balkonu. uyanalı iki saat oluyor henüz. uykusuz olmam gereken bir haldeyken uykunun düşüncesi aklımdan geçmiyor. her şey geliyor da aklıma, uyumak gelmiyor. çay salladım kendime musluk suyuyla. tadı güzel olsun diye değildi zaten. keyif almak için yapmamıştım. çayın varlığına ihtiyacım vardı sadece. yoksa çay seven biri değilim. çay içen insandan da kötülük gelir ayrıca. yere serili bir havlunun üstünde saatlerin geçmesini bekliyorum. bu da bir nevi benim nöbetim. unutulmasını istemiyorum bu anın. belki hatırlamak hayatımda çok şey değiştirmeyecek ama ben yine de bu hissin tanıdık olmasını değil, eski bir dost olmasını istiyorum. eski olmasını

Heyecandan korkar bir rutin sarıyor dört duvarımı. Kapılarım kolsuz, duvarlarım ruhsuz. Tuğlalar arasından bir ışık hüzmesi sızıyor gündelik hücreme. Nefeslerim azalırken ciğerlerim ağırlaşıyor. Köşelerimde karanlığı yaşıyorum ışığın umudundan korkarak. İçimi dolduracak her türlü duygu beni güçsüz kılacak. Tanınmayacak hale gelene dek değiştiriyorum kendimi. Yeri geliyor ayna gibi kullanıyorum zihnimi. Bana hatırlattığı tüm yansımalar tuzla buz oluyor gibi. Yere yakın bir salıncakta otururken sürtünüyor dizlerim mermer bloklarına. Beni göğe itecek gücü kendinde bulamıyor bedenim. Kayıp bir tebessümün zincirli bir tesellisi ile yer değiştiriyor yıpranmış her şeyin biraz daha eskisi. Sökülen duvar kağıtlarının altından sıvalarım dökülüyor. Ay bu gece biraz daha parlak, köşemden daha güzel görünüyor. Endişeli bakışlarım odanın bir ucuna değiyor, istediklerim bedenimi usulca terk ediyor. Biliyorum, bu beden yine aydınlığa çıkacak. O gün gelene dek umut ve heyecandan korkacak. Ay göğü