1998

Bugün fırçamız, gelecek tuvalimiz ve geçmiş eserimiz. Fırça darbeleri bir bir geçerken resmin bütününü görmeye uğraşırız. Parçalardan bütüne gitmeyi değil de bütünden bütüne parçalanmayı seçeriz. Umutlarımızı tüketiriz, sevinçlerimizi tüketiriz, gözyaşlarımızı tüketiriz. Tüketmek için yaşayan, üretmekten aciz birer sanatçıyız hepimiz.

Gözlerimizi ilk açtığımız andan son kez kapatacağımız ana kadar her şeyi kaydeder, geçmişimizi düşünürken sürekli tekrara düşeriz. Ne vahimdir ki kıymetini gitmeden anladığımız tek bir şey bile yokken kıymetli olan her şeyi tozlu sayfalar içinde çürümeye terk ederiz.

Kederimizi görkemli çerçevelerde sunar, özlemimizi çerçeve izi duran duvarlara bakarak gideririz. Titrek ellerden düşen birkaç kelimeye bağlarız hayatımızı, sarsıldıkça garipseriz. Sağlam bir temele dayanmayan her şey toprağın altına gömülmeye mahkumken biz temellerimizi kumdan kaleler gibi dalgaların merhametine bırakırız engin deniz kenarlarında. Haliyle geçmiş yıkıldığında, hepimiz öylece kalırız ortada.

Anılarından başka hiçbir şeye sahip olmayan, yenilerini yaratmaktan aciz olan birer cenaze gibiyiz. Kalelerimiz dönerken mezarımıza, taşımızda yazar geçmişimiz. Birbiri ardına iki yıl yazar ortada, altındaysa bu cümle:

“geçmişi şimdiden çok severdi. bu yüzden öldüğünde zihni tarih değil, toprak oldu bedeni.”